Święty Wincenty Paulo: życie, dzieła, promieniowanie

Silny charakter, łagodne serce

Uczył Francję miłości bliźniego w czasach przepychu XVII wieku. Mały pastuszek pilnujący owiec w stadzie ojca staje się kapelanem księżniczek i królów. W przeciwieństwie do pełnego patosu stylu ówczesnych kazań, jego sposób głoszenia był bezpośredni, misyjny i przenikliwy - i to właśnie przyciągało powołania. Z wyglądu przypominający Henryka IV i o silnym charakterze, promieniował jednak łagodnością baranka i dobrocią. Od Sióstr Miłosierdzia po lazarystów - wszystkie zgromadzenia, które założył, łączyło jedno: misyjny zapał, aby ulżyć ludzkiej nędzy we wszystkich jej przejawach. To on był uosobieniem Kościoła ubogich.

(Odkryj innych świętych i błogosławionych w przewodniku po świętych Hozany)

Biografia świętego Wincentego a Paulo

Wincenty a Paulo urodził się 24 kwietnia 1581 roku w Pouy w Landach. Jego rodzice, rolnicy, byli gorliwymi katolikami. Ojciec miał wobec niego ambicję kariery kościelnej, dlatego wysłał go do kolegium w Dax, gdzie Wincenty był wybitnym uczniem. Został korepetytorem u pewnego adwokata, który doradził mu, by obrał drogę kapłaństwa. W 1598 roku wyjechał na studia teologiczne do Tuluzy i dwa lata później otrzymał święcenia kapłańskie. Młody Wincenty udał się do Rzymu, a w 1608 roku do Paryża, gdzie uczęszczał na zajęcia z prawa kanonicznego na Sorbonie. Równocześnie odwiedzał chorych w Szpitalu Miłosierdzia.

Mianowany członkiem Kolegium kapelanów królowej, Wincenty doświadczył nagłego awansu społecznego. Jednak został wystawiony na ciężką próbę - dopadły go wątpliwości i zniechęcenie. Przygnębiony, złożył przysięgę, że poświęci swoje życie ubogim i chorym, jeśli zostanie uwolniony od pokusy rozpaczy. Gdy został wysłuchany, natychmiast zaczął spełniać obietnicę, składając dar dla szpitala. Od tej pory jego duchowe aspiracje zaczęły górować nad pragnieniem sukcesu materialnego. W 1612 roku został mianowany proboszczem w Clichy; w tej parafii na nowo odkrył swoje kapłaństwo, a jego pobożność i wzorowe życie budowały parafian.

W 1613 roku Wincenty został wychowawcą w wpływowej paryskiej rodzinie - rodzinie Gondi. Gdy wydawało się, że zdobył to, czego długo pragnął - miejsce w dużej rodzinie - jego duchowe dążenia znów zostały poddane próbie. Pewnego dnia, czuwając przy łóżku ubogiego chorego, usłyszał jego słowa po spowiedzi: „Bez tej spowiedzi byłbym potępiony!”. To głęboko poruszyło Wincentego, który zaczął nawoływać parafian do spowiedzi generalnej. Tak postawił swój pierwszy krok w kierunku misyjnego powołania kapłaństwa.

Drugie wydarzenie głęboko naznaczyło Wincentego - dowiedział się, że cała rodzina, która popadła w ubóstwo, jest chora. Po raz kolejny wygłosił z ambony mocne słowa, które zachęciły parafianki do działania na rzecz potrzebujących. Wincenty zgromadził najbardziej zdecydowane kobiety i w 1617 roku założył pierwsze Bractwo Miłosierdzia. Od tego momentu Wincenty nie chciał już być wychowawcą, lecz kapelanem. Zaangażował się również w pomoc galernikom i objął funkcję Kapelana Generalnego galer.

W życiu Wincenta dochodzi do spotkań, które grają rolę decydującą w historii jego dzieł. Pierwszym było spotkanie ze św. Franciszkiem Salezym i św. Joanną de Chantal, założycielami zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny (wizytek). Razem podjęli projekt stworzenia wspólnoty księży, która w 1625 roku została założona pod nazwą Zgromadzenie Misji (lazarystów). W 1631 roku Wincenty rozpoczął w Paryżu „rekolekcje dla kandydatów do święceń”, które odniosły wielki sukces. Rok później zorganizował „Konferencje wtorkowe” dla młodych kapłanów. W 1633 roku, wspólnie z Ludwiką de Marillac, założył Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia (szarytek). W 1638 roku razem z nią powołał również Dzieło Dzieci Porzuconych.

Pod koniec życia wszystkie jego dzieła rozwinęły się szeroko: Bractwa Miłosierdzia mnożyły się, w Marsylii otwarto szpital dla galerników. Siostry Miłosierdzia zajmowały się prowadzeniem bezpłatnych szkół i opieką nad starcami w przytułkach. Trzy założone przez niego dzieła zakorzeniły się poza granicami Francji. Wincenty a Paulo zmarł 27 września 1660 roku.

Dzieła świętego Wincentego a Paulo

Zgromadzenie Misji

Założone w 1625 roku przez św. Wincentego a Paulo Zgromadzenie Misji ma od czasów swojego założyciela i z jego inspiracji za cel ewangelizację ubogich. Zgromadzenie liczy dziś ponad 3000 członków w 95 krajach. Kapłani Misji nazywani są także „lazaryści”, ponieważ początki zgromadzenia związane są z opactwem św. Łazarza w Paryżu. W krajach anglojęzycznych nazywa się ich „Vincentians”, w Hiszpanii – „Paules”, a w Ameryce Łacińskiej – „Vincentinos”.

Siostry Miłosierdzia

To zgromadzenie żeńskie zostało założone w 1633 roku przez św. Wincentego a Paulo i św. Ludwikę de Marillac. Skupia kobiety, które zawierzyły swoje życie Bogu, ale nie wiodą życia klauzurowego - poświęcone służbie ubogim, osobom starszym, chorym oraz pracy w szkołach i sierocińcach. Do tego zgromadzenia wstąpiła w 1830 roku św. Katarzyna Labouré. Siostry Miłosierdzia nazywane są również Siostrami św. Wincentego a Paulo.

Dziedzictwo świętego Wincentego a Paulo

Stowarzyszenie świętego Wincentego a Paulo

Stowarzyszenie św. Wincentego a Paulo (SSVP), zwane także niekiedy Asocjacją św. Wincentego a Paulo, zostało założone w 1833 roku przez Fryderyka Ozanama i małą grupę studentów. Jest to sieć miłosierdzia w służbie osobom samotnym i potrzebującym. Rozwijało się bardzo szybko już za życia swojego założyciela, a dziś jest obecne w 150 krajach. Wolontariusze działają w braterskich zespołach zwanych „Konferencjami”, które funkcjonują w sposób samodzielny. Obecnie istnieje 800 000 wolontariuszy na 5 kontynentach, a konferencje św. Wincentego a Paulo pomagają codziennie 30 milionom osób na całym świecie.

Zakonnicy św. Wincentego a Paulo

W 1845 roku trzech świeckich, za zgodą biskupa, założyło instytut nazwany początkowo „Braćmi św. Wincentego à Paulo”. Założyciel, Jean-Léon Le Prevost, opisywał duchowość zakonników św. Wincentego tak: „pierwszym dziełem i podstawową sprawą u nas jest miłować Boga. Ta miłość do Boga powinna inspirować całe nasze życie osób konsekrowanych i apostołów”. Bracia prowadzą działalność apostolską wśród ubogich, rodzin oraz parafii.