Bakhita urodziła się w 1869 roku w Olgossie, w regionie Darfur w Sudanie. Jej rodzina wyznania animistycznego żyła w dostatku i Bakitha miała trzech braci i siostrę. Ta ostatnia został uprowadzony przez szabrowników, gdy Bakhita miał pięć lat. Kiedy miała dziewięć lat, Bakhita została porwana i doznała traumy. Zapomniała swojego imienia i otrzymała przydomek "Bakhita", co oznacza "szczęściara". Została kupiona przez bogatego Araba i potraktowana tak brutalnie, że przez ponad miesiąc nie mogła się poruszać. W wieku dziesięciu lat została ponownie sprzedana, tym razem tureckiemu generałowi. Nie okazał się być bardziej ludzki i Bakhita została poddana ciężkiemu okrucieństwu.
W 1883 roku Bakhita zostaje sprzedana włoskiemu konsulowi, co oznacza radykalną zmianę w jej życiu. Przez pierwsze dwa lata pomagała służącej i prowadziła normalne życie, potem zabrano ją do Włoch. Tam została "oddana" pewnemu małżeństwu, by została guwernantką ich córki. Odkryła nowe życie, w którym była dobrze traktowana. W 1887 roku przyjaciel rodziny podarował jej krucyfiks i zaprosił do odkrycia Chrystusa. Młoda kobieta wyraziła silne pragnienie poznania Boga i 29 lipca 1888 roku wstąpiła do Instytutu dla Katechumenów. Odkryła życie świętej Magdaleny z Canossy, założycielki kanosjańskich Sióstr Miłosierdzia, które ją ogarnęło i zrodziło pragnienie głoszenia Jezusa i opieki nad ubogimi.
Niedługo potem jej właścicielka chciała wrócić do Afryki i zabrać ze sobą Bakhitę, ale ta stanowczo odmówiła, bo chciała dokończyć swoje przygotowanie do chrztu. Decyzją Prokuratora Królewskiego w 1889 r. Bakhita została oficjalnie i definitywnie wolna i mogła pozostać w katechumenacie. Została ochrzczona 9 stycznia 1890 r., a jednocześnie otrzymała bierzmowanie i przystąpiła do pierwszej komunii. Wybrała imię Józefina - jak jej matka chrzestna - zachowała imiona Fortunata i Bakhita, dodając imię Matki Boskiej. Józefina poświęciła się Matce Bożej, do której żywiła wielkie przywiązanie, i otrzymała medalik oraz niebieską wstążkę Córek Maryi. Z czasem poczuła rosnące pragnienie zostania zakonnicą, Matka Przełożona Sióstr Kanosjanek nie sprzeciwiła się i młoda kobieta wstąpiła do nowicjatu w 1893 roku.
Siostra Józefina złożyła pierwsze śluby w 1896 roku i odtąd żyła według reguły, będąc we wszystkim oddana, głównie zajmując się kuchnią. Mieszkańcy regionu ciepło przyjęli "madre moretta" (czarną matkę), ujęci jej uśmiechem i wiarą. Po zapaleniu płuc, które spowodowało u niej poważne powikłania, otrzymała funkcję furtianki. W 1927 roku złożyła śluby wieczyste. W 1930 roku, na prośbę matki przełożonej, pisarka Ida Zanolini spotkała się z siostrą Józefiną, aby napisać historię jej życia. Książka ukazała się pod tytułem "la Storia meravigliosa" (cudowna historia).
Od 1935 roku siostra Józefina została wysłana jako misjonarka, wraz z inną siostrą, przemierzyły Włochy. Podczas II wojny światowej siostry opiekowały się rannymi, a siostra Józefina namawiała żołnierzy do unikania grzechu i do spowiedzi, aby uzyskać Boże przebaczenie. Na skutek nieszczęśliwego upadku, do końca życia była niepełnosprawna i dużo czasu poświęcała na modlitwę, zwłaszcza różańcową. Zmarła 8 lutego 1947 roku w Schio we Włoszech.
Józefina Bakhita została ogłoszona patronką Sudanu w 1995 roku, a kanonizowana w 2000 roku przez papieża Jana Pawła II. Wspominamy ją 8 lutego, w światowy dzień modlitwy przeciw handlowi ludźmi. Józefina Bakhita jest również patronką uciśnionych chrześcijan.
Aby dowiedzieć się więcej o tej niezwykłej świętej, przeczytaj książkę Pamiętnik niewolnicy i świętej.
Poznaj inne życiorysy świętych na Hozanie.
Gdy tylko zmarła siostra Józefina Bakhita, wokół jej ciała zauważono niezwykłe zjawiska. Wielokrotnie zapowiadała, że po śmierci "nie będzie nikogo straszyć". Rzeczywiście, wszystkie dzieci podchodzą do jej ciała bez najmniejszej obawy, bo wydaje się, że do każdego się uśmiecha.
Już trzy lata po jej śmierci biuletyn kanosjański opublikował 6 stron z nazwiskami osób, które poświadczają, że otrzymały łaski za wstawiennictwem Bakhity.
Do kanonizacji siostry Józefiny wybrano dwa cuda. Jednym z nich jest przypadek Brazylijki chorej na cukrzycę. Z powodu cukrzycy na jej nogach pojawiły się zakażone wrzody i groziła jej amputacja. Modliła się do Józefy Bakhity w katedrze w Santos w Brazylii, a owrzodzenia szybko zniknęły. To niewytłumaczalne, całkowite i trwałe uzdrowienie zostało kilka lat później uznane przez Kościół za cud.
Siostra Józefina nigdy nie przestała być wdzięczna Panu za to, że ją wybawił, i zapraszała wszystkich do stwierdzenia tej łaski:
"Bądźcie dobrzy, kochajcie Pana, módlcie się za tych, którzy Go nie znają. Dostrzeżcie, jak wielka jest łaska poznania Boga".
Podczas bombardowań w czasie II Wojny Światowej siostra Józefina zachowała pogodę ducha: "Nie, nie boję się, jestem w rękach Boga. Wyzwolił mnie z rąk lwów, tygrysów i panter, czy nie myślicie, że zechce mnie też uratować przed bombami?”
Siostra Józefina żywiła wielką cześć do Najświętszej Maryi Panny: "Matka Boża mnie ochraniała jeszcze zanim ją poznałam. Nawet w głębi zniechęcenia i smutku, gdy byłam niewolnicą, nigdy nie popadłam w rozpacz, bo czułam w sobie tajemniczą siłę, która mnie podtrzymywała."
Podczas choroby Józefina powiedziała: "Idę powoli, powoli, krok po kroku ku wieczności. Jezus jest moim kapitanem, a ja jego pomocnikiem. Muszę nosić walizki. Jedna zawiera moje długi, druga, cięższa, nieskończone zasługi Jezusa. Co zrobię przed trybunałem Boga? Zasługami Jezusa pokryję moje długi i powiem Ojcu Przedwiecznemu: teraz osądź, co widzisz. W niebie pójdę z Jezusem i otrzymam wiele łask. Odwiedzę Cię w Twoich snach, jeśli "Szef" mi pozwoli. W niebie będę miał władzę i uzyskam wiele łask dla wszystkich".
"Boże, Ojcze miłosierdzia,
który dałeś nam
świętą Józefinę Bakhitę
jako siostrę uniwersalną,
ewangeliczny wzór prostej wiary
i czynnej miłości
według wskazań Ewangelii,
wysłuchaj modlitw wszystkich
wzywających jej wstawiennictwa.
Przez Chrystusa Pana naszego.
Amen. "
“Panie, gdybym mogła polecieć tam, do mojego ludu, i głosić im wszystkim Twoją dobroć z głośnym wołaniem: o, ileż dusz mogłabym Ci zjednać! Przede wszystkim moja matka i ojciec, moi bracia, moja siostra, która jest jeszcze niewolnicą... wszyscy, wszyscy biedni czarni mieszkańcy Afryki, niech i oni poznają i kochają Ciebie, o Jezu! Amen”