Franciszka Maria Teresa Martin urodziła się 2 stycznia 1873 roku w Alençon. Była ostatnim z dziewięciorga dzieci Ludwika i Zelii Martin. Jej matka zmarła, gdy miała 4 lata i to pozostawiło głęboką ranę u małej Tereski. Wcześniej była wesołą dziewczynką o żywiołowym charakterze, ale po śmierci matki stała się "nieśmiała i delikatna, wrażliwa aż do przesady". W 1877 roku jej ojciec przeniósł się z córkami do Lisieux do domu Les Buissonnets. Gdy Teresa miała dziewięć lat, do klasztoru karmelitanek wstąpiła jej siostra Paulina, która pełniła rolę drugiej matki, a także siostra Maria. To dwukrotne odejście kobiet, które ją wychowywały, sprawiło, że Teresa na nowo przeżyła opuszczenie, jakiego doznała po stracie matki.
W 1882 roku Teresa zachorowała i cierpiała na mdłości i bóle głowy, jej stan szybko się pogarszał. Rodzina, bardzo zaniepokojona, modliła się do Matki Bożej Zwycięskiej. 13 maja 1883 r. siostry Teresy, zebrane na modlitwie, zwróciły się do figury Dziewicy. Teresa, modląc się z siostrami, zobaczyła Najświętszą Pannę uśmiechającą się do niej. Od tego momentu została całkowicie uzdrowiona. W Boże Narodzenie 1886 roku otrzymała łaskę nawrócenia, która wyprowadziła ją z dzieciństwa w świat duchowości. W 1887 roku, pod koniec niedzielnej Mszy Świętej, Teresa otrzymała objawienie swojej misji: "ratować dusze przez modlitwę i ofiarę".
W wieku piętnastu lat Teresa chciała również wstąpić do Karmelu. Przełożona klasztoru karmelitańskiego formalnie sprzeciwiła się temu ze względu na jej młody wiek. Ojciec zabrał ją do Rzymu, gdzie miała audiencję u papieża Leona XIII. Gdy poprosiła go o zgodę na wstąpienie do Karmelu, powiedział jej: "Moje dziecko, zrób wszystko, co postanowią twoi przełożeni". W kwietniu 1888 roku Teresa otrzymała ostatecznie pozwolenie na wstąpienie do Karmelu, przyjęła imię siostry Teresy od Dzieciątka Jezus i Świętego Oblicza, a dwa lata później złożyła śluby wieczyste. Jej siostra Celina również wstąpiła do wspólnoty, a siostra Leonia do zakonu wizytek. Siostra Teresa od Dzieciątka Jezus szybko zetknęła się z trudnym życiem Karmelu, powiedziała: "Znalazłam życie zakonne takie, jakie sobie wyobrażałam... moje pierwsze kroki napotkały więcej cierni niż róż". W 1894 r. Teresa odkryła swoją małą drogę i postanowiła, że 9 czerwca 1895 r. aktem ofiarowania odda się miłości miłosiernej. Na prośbę swojej siostry Pauliny, Matki Agnieszki od Jezusa, zaczęła spisywać swoje wspomnienia z dzieciństwa, które staną się częścią książki pt. Dzieje duszy.
W nocy z Wielkiego Czwartku na Piątek 1896 roku Teresa zaczęła pluć krwią, odebrała to "jako słodki i daleki szept, który zapowiadał przyjście Oblubieńca". Od tego momentu pogrążyła się w gęstej duchowej ciemności, z której już nie wyjdzie. Teresa cierpiała na gruźlicę i jej zdrowie szybko się pogarszało. Umieszczono ją w ambulatorium, gdzie z determinacją znosiła bez skargi cierpienia, które ofiarowała dla zbawienia dusz. Na prośbę Matki Przełożonej, ostatkiem sił napisała swoje wspomnienia z zakonu.
Zmarła 30 września 1897 roku w wieku 24 lat, mówiąc: "Nie umieram, wchodzę w życie". Od tego momentu nad ziemią rozleje się "deszcz róż", według słów samej Teresy. Chodzi o wszystkie cuda, które będą miały miejsce po jej śmierci, zwłaszcza przy jej grobie.
Po śmierci Teresy, Matka Agnieszka (jej starsza siostra Paulina) złączyła teksty Teresy w zbiór zatytułowany Dzieje duszy. Zbiór ten zawiera trzy autobiograficzne rękopisy, które są rozwinięciem duchowości Teresy od Dzieciątka Jezus.
Siostra Teresa od Dzieciątka Jezus napisała wiele wierszy z okazji świąt, dla swoich sióstr lub po prostu, aby wyrazić swoją miłość do Pana. Wiersze te ukazują rozwój duchowy Teresy, jak również jej zmagania i cierpienia. Wiersze świętej Teresy nie są napisane do czytania, ale do śpiewania. W klasztorze karmelitańskim śpiewano je do znanych w tamtych czasach melodii. Do dziś są one wykonywane i oprawiane w muzykę przez artystów o różnych stylach. Najbardziej znanymi są: “żyć miłością”, “rzucać kwiaty”, “ma pieśń na dzień dzisiejszy”, “dlaczego kocham Cię, Maryjo”, "Kochać to oddać wszystko", “Gdybym popełniła…”.
Św. Teresa napisała wiele pięknych modlitw, dając upust swojemu sercu i swojej miłości do Chrystusa. Sama powiedziała: "Dla mnie modlitwa jest impulsem serca, jest prostym spojrzeniem w stronę nieba, jest wołaniem dziękczynienia i miłości zarówno w czasie próby, jak i w czasie radości...". Odnaleziono dwadzieścia jeden spisanych modlitw Teresy, a także wiele innych rozproszonych w innych jej pismach. Do najbardziej znanych modlitw św. Teresy od Dzieciątka Jezus należą: akt ofiarowania się Miłości Miłosiernej, hołd dla Trójcy Przenajświętszej, modlitwa "Mistyczne kwiaty", modlitwa do Jezusa w Tabernakulum oraz poświęcenie się Świętemu Obliczu.
Wśród wszystkich tekstów św. Teresy znajduje się wiele cennych cytatów, którymi do dziś karmi się życie duchowe tysięcy chrześcijan. Oto niektóre z nich:
"Chcę spędzić moje Niebo czyniąc dobro na Ziemi", "Po mojej śmierci sprawię, że na Ziemię spadnie deszcz róż", "Wrócę na Ziemię, aby Miłość była kochana".
"Jakaż to słodka radość myśleć, że Dobry Bóg jest sprawiedliwy, to znaczy, że bierze pod uwagę nasze słabości, że doskonale zna słabość naszej natury. Czego mam się bać?"
"Moja droga jest cała w zaufaniu i miłości, nie rozumiem dusz, które boją się tak czułego przyjaciela".
"Jedynym szczęściem na ziemi jest przykładanie się do tego, by zawsze umieć rozkoszować się udziałem, jaki daje nam Jezus".
Św. Teresa znana jest ze swojej "małej drogi"; w swoim poszukiwaniu świętości zrozumiała, że nie trzeba dokonywać heroicznych czynów. To właśnie w Biblii Teresa znalazła swoją duchową drogę. Dwa fragmenty przemówiły do niej. Pierwszy z Księgi Przysłów 9-4: "Jeśli ktoś jest mały, niech przyjdzie do mnie" i powiedziała: "Wtedy zaczęłam się zastanawiać, co Jezus zrobi z tymi małymi, którzy do niego przyjdą". Czytała też Izajasza 66 i zrozumiała, że im bardziej uzna się za małą i słabą w ramionach Jezusa, tym szybciej On zabierze ją do nieba jako świętą. Z tego wyprowadziła swój słynny obraz drabiny i windy: zrozumiała, że sama nie może wejść po drabinie do nieba, ale że sam Jezus weźmie ją w swoje ramiona niczym szybką windą. Teresa zaczęła dostrzegać wszystkie doskonałości Boga poprzez jego miłosierdzie.
Święta Teresa, choć zmarła w ukryciu, bo żyła za klauzurą, stała się znana i czczona na całym świecie. Istnieje wiele modlitw do św. Teresy, nowenn, cudownych nowenn, modlitw o uzdrowienie, cudownych modlitw. Wszystkie te modlitwy są sposobem na poznanie małej Tereski i powierzenie się jej wstawiennictwu.
Siostra Teresa od Dzieciątka Jezus została kanonizowana 17 maja 1925 roku przez Piusa XI, 28 lat po swojej śmierci. Jej święto obchodzone jest 1 października i jest patronką diecezji łódzkiej, misji, chorych na AIDS. W 1927 roku Pius XI ogłosił Teresę patronką misji, na równi ze świętym Franciszkiem Ksawerym. Papież ten sam powiedział, że święta Teresa z Lisieux była gwiazdą jego pontyfikatu. Chciał, aby zbudowano dużą i wspaniałą bazylikę. Dziś bazylika w Lisieux jest drugim po Lourdes miejscem pielgrzymek we Francji.
W 1944 roku Pius XII ogłosił ją drugorzędną patronką Francji obok Joanny d'Arc. 19 października 1997 r., w setną rocznicę śmierci św. Teresy, papież Jan Paweł II ogłosił ją doktorem Kościoła. Wielu księży i misjonarzy powierzyło jej swoją posługę. Niezliczone powołania kapłańskie i zakonne zrodziły się ze spotkania z małą Teresą. Dziś ponad 50 zgromadzeń na całym świecie powołuje się na duchowość św. Teresy.