Po śmierci siostry Teresy od Dzieciątka Jezus, matka przełożona z Lisieux, Matka Agnieszka od Jezusa, zebrała pisma Teresy, tworząc zbiór "Dzieje duszy". Zbiór ten utworzył tak zwany okólnik nekrologiczny i został wysyłany najpierw do przeoryszy, Matki Marii de Gonzague, a następnie, jak nakazuje tradycja, do wszystkich karmelitów. Pozostałe egzemplarze zostały sprzedane.
Praca wykonana przez Matkę Agnieszkę, polegała na zebraniu rękopisów napisanych przez Teresę, poprawieniu błędów ortograficznych, zrobieniu połączeń, usunięciu niektórych fragmentów i podzieleniu całości na rozdziały. Do tego dodano listy i wiersze Teresy na prośbę Matki Marii de Gonzague. To wuj Teresy sfinansował publikację, obawiając się, że nie sprzeda się ona dobrze, i ku zaskoczeniu wszystkich konieczne było drugie wydanie pół roku później. Dzieło zostało ponownie opublikowane, a jego natychmiastowy sukces nie pozostał na tym. W 1901 roku rozpoczęto tłumaczenia, a w 1956 roku Dzieje duszy były już publikowane 40 razy.
W 1956 roku, po śmierci Matki Agnieszki, Pius XII nakazał powrót do oryginalnych tekstów i opublikowano trzy autobiograficzne rękopisy, zwane rękopisami A, B i C. To właśnie karmelita ojciec Franciszek od Świętej Maryi wraz z zespołem karmelitów z Lisieux przygotował to nowe wydanie. W ten sposób dzieło św. Teresy ukazało się odświeżone. Od 1969 roku dzieło to rozpowszechniał nowy zespół, który wydał listy, wiersze, sztuki teatralne, modlitwy i "Ostatnie rozmowy". Zwieńczeniem tej pracy było w 1988 r. Nowe Wydanie Stulecia, w ośmiu tomach (Cerf DDB), które zostało podarowane Janowi Pawłowi II i kardynałowi Ratzingerowi w 1993 r.
Rękopis A został napisany na prośbę Matki Agnieszki, czyli siostry świętej Teresy, Pauliny. Pewnego wieczoru w 1895 roku Teresa opowiedziała siostrom o swoich wspomnieniach z dzieciństwa. Zachwycone jej opowieściami, poprosiły ją o ich spisanie. Zamiast żądanych wspomnień z dzieciństwa, Teresa postanowiła opowiedzieć o "łaskach Pana" dla siebie. Ta pierwsza książeczka jest długim dziękczynieniem za jej dzieciństwo i młodość, w rodzinie, a potem w klasztorze karmelitańskim. Podarowała ją Matce Agnieszce w dniu jej święta, 20 stycznia 1895 roku, mówiąc: "To Tobie, moja ukochana Matko, Tobie, która jesteś dwukrotnie moją Matką, przyszłam powierzyć dzieje mojej duszy".
Rękopis B został napisany na prośbę Marii, siostry Teresy, która również chciała mieć część wspomnień swojej siostry. Dziennik powierzony jej przez Teresę jest arcydziełem duchowości terezjańskiej.
Rękopis C został napisany przez Teresę, która w tym czasie i pod koniec życia była bardzo chora. Na prośbę Matki Agnieszki ze wszystkich sił dokończyła pisanie wspomnień ze swojego życia jako karmelitańska mniszka. Ten niezwykły tekst znany jest jako "rękopis miłosierdzia".
W swoich pismach Teresa wyraziła swoje rozumienie życia chrześcijańskiego i relacji duszy do Boga. Modliła się, aby "po śmierci czynić dobro na ziemi, aż do końca świata", pokornie prorokując, że jej pośmiertna misja będzie polegała na "oddaniu swojej małej drogi duszom" i "spędzeniu swojego nieba czyniąc dobro na ziemi". Te proroctwa miały się spełnić poprzez opublikowanie Dziejów duszy. Tekst ten podbił świat i uczynił znaną tę młodą siostrę, która ukochała Jezusa do tego stopnia, że "umarła z miłości". To ukryte życie opromienia świat od ponad stu lat. Dzięki tym pismom kult św. Teresy rozpowszechnił się na całym świecie. Ze spotkania z małą Teresą zrodziły się niezliczone powołania zakonne, a ponad 50 zgromadzeń zakonnych przyjęło duchowość terezjańską. Wpływ jej pośmiertnych publikacji sprawił, że św. Teresa stała się jedną z największych świętych XIX wieku.