(Wielu innych świętych i błogosławionych można poznać w przewodniku po świętych na Hozanie)
Teresa de Ahumada urodziła się 28 marca 1515 roku w Gotarrendura w Kastylii. Wychowała się w szlacheckiej rodzinie żydowskich konwertytów. Tam rozwijała swoją inteligentną i pełną pasji osobowość. Ze swojego środowiska społecznego czerpała otwartość umysłu, uniwersalność relacji, dobre wykształcenie i zamiłowanie do czytania. Jak później powie, lektura z dzieciństwa objawiła jej prawdę: Wszystko przemija, tylko Bóg się nie zmienia. W wieku siedmiu lat marzyła o naśladowaniu męczenników i wyjechała z jednym z braci, mając nadzieję, że umrze za wiarę wśród Maurów i "zobaczy Boga w niebie". Po śmierci matki ojciec wysłał ją do szkoły z internatem u augustianek w Avili. Tam zaczęła myśleć o życiu zakonnym.
W wieku 20 lat wstąpiła do klasztoru Wcielenia w Avili pod imieniem Teresa od Jezusa. Przystosowanie do życia karmelityńskiego było zarówno szczęśliwe, jak i trudne, Teresa nadwyrężyła swoje zdrowie i była bliska śmierci; musiała kilkakrotnie wracać do rodziny, aby odpocząć. Pierwsze dwadzieścia lat życia zakonnego spędziła bez wyjątkowych wydarzeń, podejmując nieustanne wysiłki, aby szczerze oddać swoje życie Bogu. Nauczyła się kontemplacji, ale dręczył ją wewnętrzny rozdźwięk między pragnieniem oddania się Jezusowi a letniością wiary.
Decydująca w jej życiu była lektura Wyznań św. Augustyna i medytacja nad człowieczeństwem Jezusa. W wieku czterdziestu lat przeżyła to, co nazwała swoim drugim nawróceniem. Teresa oddała się Jezusowi, tym razem nie z wysiłku, ale z miłości. To właśnie wtedy miała mistyczne doświadczenia i poznała Jezusa ukrzyżowanego, który stał się jej nauczycielem i przyjacielem. Podczas ekstazy doświadczyła transwerberacji, czyli jej serce zostało przebite włócznią promieniującą miłością Chrystusa. Te wyjątkowe doświadczenia wzbudziły nieufność innych sióstr i zmusiły Teresę do podjęcia rozeznań, z pomocą franciszkanina Piotra z Alcantary.
W 1562 roku Teresa założyła w Avili mały klasztor św. Józefa z zamiarem powrotu do pierwotnej reguły Karmelu. Był to początek karmelitów bosych. Na polecenie swoich kieowników duchowych Teresa pisze historię swojego życia. Autobiografia ta została ukończona w 1564 roku i nosi tytuł Księga życia. Teresa starała się szczerze przeżywać swoje karmelitańskie życie i chciała podzielić się swoim doświadczeniem z innymi. Opuściła Avilę, by przemierzać drogi Kastylii i Andaluzji i założyła 17 klasztorów. Ten sam entuzjazm wzbudziła u karmelitów, spośród których jednym z pierwszych był św. Jan od Krzyża. Oboje byli przepełnieni miłością Chrystusa i połączyli siły, aby rozpalić Hiszpanię i świat.
W 1571 roku Teresa wróciła do klasztoru w Avili, gdzie została przeoryszą. Kapelanem klasztoru stał się św. Jan od Krzyża. Razem dzielili się swoimi doświadczeniami duchowymi, a Teresa napisała Fundamenty. Od 1577 roku pisała swoją wielką książkę o modlitwie: Twierdza wewnętrzna. Pod koniec życia Teresa wracała, by odwiedzać siostry w założonych przez siebie klasztorach, pisała listy, udzielała ostatnich rad i wreszcie, wyczerpana i chora, zmarła 4 października 1582 r. w Alba de Tormes.
Teresa z Avila weszła do rodziny świętych w 1622 roku, kanonizowana przez papieża Grzegorza XV i ogłoszona pierwszą kobietą doktorem Kościoła w 1970 roku przez Pawła VI. Dzień jej święta przypada na 15 października.
Wielkim dziełem św. Teresy z Avila jest reforma klasztoru karmelitańskiego z założeniem nowej gałęzi: karmelitów bosych. W tym samym czasie, kiedy dojrzewała duchowo, Teresa rozwijała ideał reformy zakonu karmelitańskiego. Chciała powrócić do pierwotnej reguły karmelitańskiej i zachęcić do skupienia na wzór proroka Eliasza. W 1562 roku, przy wsparciu biskupa miasta, Don Alvaro de Mendoza, Teresa założyła pierwszy zreformowany Karmel. Otrzymała aprobatę przełożonego generalnego zakonu, Giovanniego Battisty Rossiego. Nadal zakładała nowe zakony karmelitańskie, w sumie siedemnaście. Fundamentalne znaczenie miało jej spotkanie ze św. Janem od Krzyża, z którym w 1568 roku założyła w Duruelo pierwszy klasztor karmelitów bosych, charakteryzujący się brakiem obuwia. W 1580 roku uzyskała z Rzymu, aby jej zreformowane zakony zostały wzniesione do rangi autonomicznych prowincji, co stało się punktem wyjścia dla zakonu karmelitów bosych.
Pisma św. Teresy z Avila należą do arcydzieł literatury i duchowości. Choć nie miała wykształcenia uniwersyteckiego, potrafiła czerpać z dorobku wielkich teologów i ojców Kościoła: św. Hieronima, św. Grzegorza Wielkiego, św. Augustyna.
Jej najważniejsze dzieła to:
Duchowość świętej Teresy z Avila jest bogata i głęboka. Zasługuje na szczegółową lekturę, ale można z niej wyprowadzić główne idee.
Można zacząć nowennę do świętej Teresy od Jezusa dziewięć dni przed jej świętem, które jest ustanowione na 15 października.
"Panie, w ciszy wschodzącego dnia przychodzę prosić Cię o pokój, mądrość i siłę.
Chcę patrzeć na dzisiejszy świat oczami pełnymi miłości, być cierpliwą, wyrozumiałą i łagodną, widzieć poza pozorami Twoje dzieci, tak jak Ty je widzisz, a więc widzieć w każdym z nich tylko dobro.
Zamknij moje uszy na wszelkie oszczerstwa, strzeż mojego języka od wszelkiej złośliwości, niech w moim umyśle pozostaną tylko słowa, które błogosławią. Pozwól mi być tak życzliwą i radosną, aby wszyscy, którzy się do mnie zbliżają, czuli Twoją obecność.
O Panie, przyoblecz mnie swoim pięknem i pozwól mi objawiać Cię przez cały ten dzień. Amen."