Dominik Guzman przychodzi na świat około 1170 roku w Caleruedze, w Hiszpanii. Wywodzi się z zamożnej kastylijskiej rodziny posiadającej liczne ziemie. Od dziecka, Dominik jest przeznaczony do życia zakonnego i jego rodzice powierzają jego nauczanie wujowi, który był archiprezbiterem. W 1187 roku Dominik wyrusza studiować teologię w Palencii, podczas gdy w całym kraju panuje wielki głód. Przytłoczony rozpaczą Dominik, sprzedaje wszystkie swoje książki, by rozdać pieniądze biednym, mówiąc: „Nie chcę studiować z martwej skóry, podczas gdy inni głodują”.
Przeor miasta Osma poszukuje duchownych chętnych do życia według Reguły augustianów, która wymaga, aby prałaci wyzbyli się bogactw i majątku. Widzi w Dominiku dobrego kandydata. Dominik zostaje więc Kanonikiem Regularnym św. Augustyna w Osmie. Prowadzi tam życie skupione na modlitwie kontemplacyjnej. W tamtych czasach, życie kanoników poddane było rytmowi codziennych śpiewanych Oficjum, wspólnej modlitwy godzin, medytacji i lektury duchowej w celi. W 1197 roku Dominik przyjmuje święcenia kapłańskie. Lektura dzieł Jana Kasjana bardzo zainspirowała Dominika i wsparła jego dalszy rozwój duchowy.
Dominik zostaje subprzeorem kapituły i, w towarzystwie swojego biskupa, udaje się aż do Danii. Przemierza południową Francję, gdzie zdaje sobie sprawę ze skali herezji albigensów i katarów. Postanawia działać. Uzyskawszy zgodę papieża Innocentego III, w 1206 roku rozpoczynają podróż mającą na celu przywrócenie prawdziwej wiary na terenach południowej Francji. Działają poprzez kazania i świecenie przykładem. Na wzór apostołów, kaznodzieje chodzą parami, żyją w ubóstwie i głoszą nauki Kościoła katolickiego. Po śmierci swojego biskupa w 1208 roku, Dominik, mieszkający wtedy w klasztorze w Prouille kontynuuje samotniej dzieło głoszenia Dobrej Nowiny. W 1213 roku już dobrze znany w regionie Tuluzy zostaje mianowany wikariuszem biskupa Carcassonne. Wraz z kilkoma współpracownikami żyje w biedzie, praktykuje dobroczynność wśród mieszkańców i dużo się modli. Dominik ma wszystko, czego trzeba dobremu kaznodziei: solidne wykształcenie teologiczne, dogłębną znajomość Pisma Świętego, umiejętność jasnego wyrażania się, a przede wszystkim, potrafi poruszać serca słuchaczy.
W 1216 roku papież Honoriusz III zatwierdza działania Dominikana i tym samym, mała wspólnota w Tuluzie staje się Zakonem Braci Kaznodziejów. W 1217 roku, w Dniu Pięćdziesiątnicy, brat Dominik wzywa Ducha Świętego do wspólnoty i postanawia wysłać braci w świat. Odtąd ojciec zakonu przemierza drogi Hiszpanii, Francji i Włoch, wspierając nowopowstałe tam wspólnoty. W Madrycie zakłada pierwszy klasztor sióstr dominikanek, po którym powstaje wiele innych. Na skutek ciągłych pieszych wędrówek, Dominik podupada na zdrowiu i postanawia osiedlić się na stałe w Bolonii we Włoszech. Tam osobiście opiekuje się młodymi braćmi z klasztoru świętego Mikołaja. Umiera 6 sierpnia 1221 roku w otoczeniu swojej wspólnoty. Grób brata Dominika znajduje się w Bolonii. Święty zostaje kanonizowany 3 lipca 1234 roku przez papieża Grzegorza IX, a jego święto przypada obecnie na 8 sierpnia.
Odkryj historie innych świętych na Hozana.
Święty Dominik Guzman jest założycielem Zakonu Braci Kaznodziejów, którego powołaniem jest praca na rzecz zbawienia dusz poprzez głoszenie kazań. Za przykładem świętego Dominika, bracia są wzywanie do głoszenia Ewangelii i życia zgodnie z jej nauczaniem. Oprócz misji kaznodziejskiej dominikanie poświęcają się nauczaniu i studiowaniu.
Zakon Braci Kaznodziejów jest zakonem żebraczym, realizuje cel życia ewangelicznego w ubóstwie na wzór apostołów. Oprócz ubóstwa bracia ślubują posłuszeństwo i czystość. W każdym klasztorze, bracia kaznodzieje zakładali również szkołę teologiczną. Praca intelektualna zajmuje centralne miejsce w ich życiu, nie mają jednak obowiązku pracy fizycznej.
W chwili śmierci Dominika w 1221 roku zakon liczył dwadzieścia klasztorów braci i cztery klasztory sióstr, rozsiane po Hiszpanii, Włoszech i Francji. Obecnie bracia kaznodzieje mają swoje siedziby na wszystkich kontynentach. Zakon liczy 247 klasztorów, prawie 6000 braci i ponad 3000 mniszek. Nie należy zapominać o 40 000 dominikanek zrzeszonych w 119 kongregacjach oraz ponad setce tysięcy osób należących do bractw świeckich (zwanych też Trzecim Zakonem Dominikańskim).
Błogosławiony Jordan Saksoński, następca Dominika na czele zakonu, przedstawia świętego w tych oto słowach: „Zapalony gorliwością Bożą i żarem nadprzyrodzonym, nieskończoną miłością i żarliwością ducha, poświęciłeś się całkowicie poprzez ślub wieczystego ubóstwa przestrzeganiu i głoszeniu Ewangelii”. Wyznaje, że święty założyciel „zawsze rozmawiał z Bogiem i o Bogu”.
W 1363 roku przyszła święta Katarzyna ze Sieny, wtedy zaledwie szesnastoletnia, doświadcza wizji świętego Dominika. Po tym doświadczeniu wstępuje do Trzeciego Zakonu Dominikańskiego, w którym rozwinie się dzieło jej życia.
Święty Dominik od najmłodszych lat był człowiekiem modlitwy i zgłębiał ten temat całe swoje życie. Proponuje on dziewięć sposobów modlitwy, które sam praktykuje w obliczu Jezusa na krzyżu. Jego postawa cielesna w połączeniu z duchową sprzyja skupieniu i żarliwości. Święty Dominik zawsze zwracał wzrok ku Jezusowi na krzyżu.
Podczas tych dwóch ostatnich form modlitwy, święty Dominik przedłużał swoje spotkanie z Bogiem. Świadkowie opowiadali, że czasami święty wchodził w stan ekstazy, z przemienioną twarzą, potem jednak wracał do swoich codziennych aktywności, wzmocniony przez siłę pochodzącą od Boga.
Chociaż to święty Bernard z Clairvaux był jednym z pierwszych, którzy rozwinęli tę formę modlitwy do Najświętszej Maryi Panny, święty Dominik Guzman rozpowszechnił używanie różańca. Zalecał swoim duchownym nosić różaniec przyczepiony do paska ich habitu. W 1214 roku sama Matka Boska wskazała świętemu Dominikowi ten sposób modlitwy o nawrócenie heretyków albigeńskich i grzeszników. Po tym, jak święty spędził trzy dni i trzy noce na modlitwie o nawrócenie heretyków, ukazała mu się Maryja Panna. Powiedziała mu: „Czy wiesz, mój drogi Dominiku, jaką bronią posłużyła się Trójca Święta, aby zreformować świat?”. Brat odpowiedział: „O Pani, ty lepiej wiesz to ode mnie, bo po swoim Synu Jezusie Chrystusie stałaś się głównym narzędziem naszego zbawienia”. Maryja powiedziała: „Wiedz, że w tego rodzaju walce taranem zawsze pozostaje psałterz anielski, który jest kamieniem węgielnym Nowego Testamentu. Jeśli więc chcesz zdobyć te zatwardziałe dusze, głoś mój psałterz”. W tamtych czasach mowa była o psałterzu Maryi w odniesieniu do wiązanych na supełki sznurków, a potem liczydła z ziarenkami, które miały służyć do odliczania psalmów, Ojcze Nasz i Zdrowaś Maryjo. To święty Dominik zapoczątkował odmawianie różańca w formie, którą znamy obecnie. Przyniosło ono wiele owoców w jego życiu, w tym wiele cudów i nawróceń.
O nadziejo przedziwna, którąś dał opłakującym Cię, kiedy przybliżał się Twój zgon: że będziesz po swej śmierci pomocny swoim braciom, skoro stawisz się przed Wszechmocnego Boga tron.
Spełń, Ojcze, to coś przyrzekł w ostatnią godzinę, i nam Twoim sługom okaż swą przyczynę!
Ty, coś tyloma cudy swe imię wsławił, gdyś leczył ciała chore i kalekie, przyjdź do nas z łaską Pana Chrystusową i uzdrów dusze tą niebiańską mocą!
Spełń, Ojcze, to coś przyrzekł w ostatnią godzinę, i nam Twoim sługom okaż swą przyczynę!
Niech Ojcu chwała wiecznie brzmi, Synowi i Duchowi po wszystkie dni.
Spełń, Ojcze, to coś przyrzekł w ostatnią godzinę, i nam Twoim sługom okaż swą przyczynę!
Módlmy się: Wszechmogący Boże, niech święty Dominik, który był gorliwym głosicielem objawionej prawdy, wspiera Twój Kościół swoimi zasługami i nauką i niech będzie dla nas troskliwym opiekunem. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.