Ignacy Loyola przychodzi na świat w Kraju Basków w 1491 roku, w prowincji Guipuzcoa. Wywodzi się z zamożnej rodziny. Kiedy chłopiec ma zaledwie siedem lat, umiera jego matka. Przez to, Ignacy ma bardzo bliską relację z ojcem, który wychowuje go samotnie. W wieku piętnastu lat Ignacy traci również ojca. W 1506 roku zostaje powołany do służby na dworze króla Ferdynanda aragońskiego. Prowadzi bardzo skromne życie. Po śmierci Ferdynanda, Ignacy wstępuje do wojska w służbie vice króla Nawarry.
Podczas oblężenia Pampeluny, Ignacy stawia czoło wojskom Franciszka I. Zostaje poważnie zraniony kulą armatnią przez co musi spędzić długie miesiące rekonwalescencji leżąc. Jego stan stopniowo się poprawia, a Ignacy spędza czas pogrążony w lekturze tekstów religijnych. Wtedy zaczyna się proces jego nawracania. Ignacy postanawia całkowicie zmienić swoje życie i poświęcić je Bogu. Opuszcza rodzinny dom, w którym dochodził do zdrowia i udaje się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Po drodze symbolicznie porzuca swój wojskowy mundur i składa go przed figurką Matki Bożej. Przybiera skromny habit i kontynuuje marsz, jednak problemy zdrowotne zmuszają go do zatrzymania się. Spędza kilka miesięcy w jaskini, gdzie prawdopodobnie rozpoczyna pisanie dziennika i „ćwiczeń duchowych”.
W drodze do Jerozolimy Ignacy zatrzymuje się wielokrotnie, głównie we Włoszech i w Rzymie, by otrzymać błogosławieństwo papieża Adriana VI. Nie zostaje w Jerozolimie na długo. Po miesiącu wyrusza w drogę powrotną z gorącym pragnieniem podjęcia nauki. Zaczyna studia wyższe w 1526 roku, w Hiszpanii na prestiżowym uniwersytecie w Alkali. Jednak z powodu inkwizycji, przenosi się do Paryża. W ciągu siedmiu lat spędzonych w stolicy Francji Ignacy nawiąże głębokie i szczere przyjaźnie z innymi studentami z najróżniejszych miejsc i regionów. Do jego przyjaciół należą między innymi Piotr Faber, Diego Laynez, Franciszek Ksawery. To od nich zacznie się Towarzystwo Jezusowe. Przyjaciele Ignacego są zainspirowani i poruszeni jego niezwykłą charyzmą. Wszyscy składają śluby zakonne i postanawiają wyruszyć do Ziemi Świętej. Ignacy wyjeżdża najpierw do Wenecji w 1537 roku, gdzie przyjmuje święcenia kapłańskie i tam czeka, aż dołączą do niego przyjaciele. Kiedy w końcu się spotykają, są zmuszeni odwołać wyjazd do Jerozolimy z powodu wojny. W zamian udają się do Rzymu, aby służyć papieżowi Pawłowi III.
Po drodze towarzysze odpoczywają w zrujnowanej przez wojnę kapliczce Najświętszej Maryi Panny (dziś znanej pod nazwą Cappella della Visione di Sant'Ignazio di Loyola). To tam Ignacemu objawia się Jezus, mówiąc do niego: „Przyjdź do Rzymu, będę tam z tobą”. Wraz z towarzyszami przybywają do stolicy podzielonej przez wojnę i protestancką reformację. Papież Paweł III widzi w Towarzystwie Jezusowym okazję do przywrócenia wartości katolickich poprzez kontrreformację. Nakazuje im założyć oficjalny zakon i spisać jego konstytucję. W 1540 roku święty Ignacy zostaje jednogłośnie wybrany przełożonym Towarzystwa Jezusowego. Zakon prężnie się rozwija, również długo po jego śmierci. Dziś, zakon jezuitów liczy prawie 19 000 członków na całym świecie.
Święty Ignacy Loyola umiera w Rzymie w 1556 roku. Jest kanonizowany w 1622 roku przez papieża Grzegorza XV. W 1626 roku rozpoczyna się konstrukcja kościoła świętego Ignacego Loyoli w Rzymie. Ten wielki budynek jezuicki wyróżnia się stropem malowanym przez księdza jezuitę i barokowego malarza Andreę Pozzo. Wspomnienie świętego Ignacego przypada na 31 lipca.
“Ćwiczenia te są z pewnością najlepszym, co mógłbym sobie wyobrazić, poznać i zrozumieć w tym życiu, zarówno dla rozwoju osobistego danego człowieka, jak i dla owocu, pomocy i korzyści, jakie mogą przynieść wielu.” - święty Ignacy Loyola.
Święty Ignacy Loyola jest znany jako ojciec Towarzystwa Jezusowego, ale również jako autor ćwiczeń duchowych, które zaczął pisać podczas długich miesięcy ascezy w drodze do Ziemi Świętej.
Ćwiczenia duchowe są właściwie 30-dniowymi rekolekcjami, podczas których wierny spotyka się z Panem poprzez modlitwę i medytacje. Ćwiczenia prowadzą ku rozeznaniu i są podzielone na cztery tygodnie. Składa się na nie czas kontemplacji i medytacji Męki Pańskiej oraz porady dotyczące przyjęcia miłości Boga i podążania śladami Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Rekolektantom towarzyszy przewodnik duchowy, który również podąża za wytycznymi i wskazówkami, określającymi jego rolę przez tych trzydzieści dni. Ćwiczenia duchowe świętego Ignacego są ważną częścią życia w zakonie jezuitów: są wykonywane przez nowicjuszy, jeszcze przed złożeniem ślubów wieczystych.
Jednak ćwiczenia może podjąć każdy chrześcijanin. Sam papież Franciszek, gorliwie zachęca wiernych to tej praktyki:
” Niech ćwiczenia duchowe staną się częściej praktykowane, wspierane i doceniane, ponieważ współcześni mężczyźnie i kobiety potrzebują spotkać się z Bogiem. Przez propozycję ćwiczeń duchowych jesteśmy zapraszani do doświadczenia Boga, jego miłości, Jego piękna. Ci, którzy do nich przystępują, doświadczają autentycznego przyciągania Boga i przechodzą prawdziwą przemianę. Kiedy wracają do codziennego życia, swojej posługi, codziennych relacji, niosą ze sobą zapach Chrystusa”.
Ignacy Loyola i jego przyjaciele są ojcami Towarzystwa Jezusowego, którego członkowie potocznie nazywani są jezuitami. Stanowią strategiczne wsparcie papieża Pawła III w obliczu podziału Rzymu na skutek reformacji i zapoczątkują głęboką rewolucję duchową.
Jeszcze przed założeniem Zakonu, święty Ignacy był doceniany przez swoich towarzyszy za swoją wyjątkową charyzmę. Bez wahania mianują go generalnym przełożonym Towarzystwa Jezusowego, chociaż tak naprawdę, nie wyrażał chęci pełnienia tej funkcji. Życiowe doświadczenie świętego Ignacego wpływa na rewolucyjne podejście Zakonu jezuitów do nauki rozeznania poprzez medytacje i prowadzone spotkania refleksyjne. Wpływ jezuitów dosięgnie również uniwersytetów i szkół w Europie. To ich rosnąca popularność przyczyniła się w dużej mierze do odrodzenia religii katolickiej, nawet po śmierci świętego Ignacego.
Wraz z wyjazdem pierwszych misjonarzy na tereny Europy i całego świata, nadchodzi czas rozkwitu zakonu jezuickiego. Odnoszą oni wielki sukces w Ameryce Łacińskiej, zwłaszcza wśród tubylców. Natomiast w Chinach, jezuici przyczyniają się do odrodzenia zainteresowania nauką. Udaje im się tego dokonać poprzez rozpowszechnianie książek i dokumentów akademickich z Zachodu.
Jednak przez kontekst wojny i wyścigu o ekspansję terytorialną, Towarzystwo Jezusowe i jego misjonarze stają się tematem coraz bardziej kontrowersyjnym. W Ameryce Łacińskiej, jezuici chronią rdzennych mieszkańców przed portugalskimi i hiszpańskimi kolonizatorami. Za to w Japonii, ich rosnący wpływ na ludność chłopską zaczął niepokoić władze. Następuje wiele wydarzeń, podczas których jezuici są zmuszeni do konfrontacji z politycznymi realiami tej epoki. Zarówno w Ameryce Łacińskiej, jak i w Chinach, Japonii i innych częściach świata dochodzi do znaczących represji, które mocno odbijają się na misji Towarzystwa Jezusowego. Ostatecznie, Towarzystwo zostało zamknięte w 1773 roku na skutek decyzji papieża.
W 1814 roku papież Pius VII odwoła ten dekret, a Zakon Jezuicki będzie nieustannie rósł w kolejnych stuleciach, zakładając liczne uniwersytety w Stanach Zjednoczonych.