Klaryski to żeński zakon założony przez św. Klarę w 1212 r. w Asyżu we Włoszech, należący do rodziny franciszkańskiej. Klara z Asyżu (1193-1253) założyła tę nową formę życia zakonnego według ideału zaproponowanego przez św. Franciszka z Asyżu wraz z braćmi franciszkanami. Kierowana silnym pragnieniem naśladowania św. Franciszka na drodze ubóstwa i całkowitego oddania się Chrystusowi, Klara przyłączyła się do niego w 1211 r., aby oddać swoje życie Bogu. Wysłał ją do kościoła San Damiano, gdzie wkrótce potem dołączyły do niej niektóre siostry i przyjaciółki Klary. W ten sposób powstała pierwotna mała wspólnota, a Franciszek nadał im małą "formę życia".
W tamtych czasach zakony żeńskie musiały posiadać przywileje i dobra, aby być uznane przez Kościół, a Klara była zmuszona do przestrzegania istniejącej reguły: Reguły św. Benedykta. Jednak wielka przyjaciółka św. Franciszka była mocno przywiązana do ewangelicznego ubóstwa i w 1248 roku napisała własną regułę i poprosiła papieża Innocentego II o przywilej ubóstwa dla swojego zakonu. Dopiero na krótko przed jej śmiercią w 1253 r. Forma życia Klary została zatwierdzona przez papieża Innocentego IV z tak bardzo upragnionym ubóstwem. Klara była pierwszą kobietą, która napisała regułę życia zakonnego dla kobiet. Św. Klara nigdy nie twierdziła, że sama jest założycielką swojego zakonu, wszystkie zasługi przypisywała św. Franciszkowi. W rzeczywistości była założycielką zakonu klarysek, pierwotnie nazywanego Zakonem Ubogich Pań.
Dziesięć lat po śmierci św. Klary papież Urban IV promulgował regułę zakonu św. Klary, w której ponownie zezwolono na posiadanie własności. To właśnie św. Koleta (1381-1447) dwa wieki później zreformowała tę nową formę życia zakonnego we Francji, powracając tym samym do pierwotnego ubóstwa i reguły Klary. W tym czasie istniało 150 klasztorów klarysek rozsianych po całej Europie i aż do Jerozolimy w Ziemi Świętej. Tę formę życia zakonnego, podążającą "drogą świętej prostoty, pokory i ubóstwa śladami Chrystusa ubogiego" (Testament Klary), prowadzi dziś 15 tysięcy ubogich sióstr w 76 krajach.
Siostry Klaryski nazywane są również siostrami ubogimi i te dwa słowa najlepiej je określają. Są klauzurowymi siostrami kontemplacyjnymi i prowadzą życie pełne modlitwy, radości i braterstwa. Reguła życia zadekretowana przez św. Klarę jest bardzo prosta: postuluje ubóstwo, żebranie, zakaz posiadania wszelkiej własności indywidualnej i proponuje życie wyjęte ze świata w kontemplacji. W rzeczywistości do czasu Soboru Watykańskiego II siostry żyły bardzo ubogo, utrzymując się wyłącznie z jałmużny, datków i żebractwa. Zgodnie z postanowieniami Soboru, który zakazał żebrania, siostry zaczęły wykonywać różne prace, które przynosiły im trochę pieniędzy.
Te słowa św. Klary wskazują drogę, którą mają podążać klaryski: "Upominam i zachęcam w Panu Jezusie Chrystusie wszystkie moje siostry (...), aby zawsze starały się naśladować drogę świętej prostoty, pokory i ubóstwa".
To właśnie w życiu wspólnotowym klaryski starają się naśladować Chrystusa, w życiu służby, braterskim, prostym i ubogim. Klara zachęcała swoje córki, by żyły "miłując się wzajemnie miłością Chrystusa; miłość, którą macie w sobie, okazujcie na zewnątrz czynami".
Klaryski łączą się z Chrystusem w osobistej i wspólnotowej medytacji Ewangelii, w adoracji i w uczestnictwie w sakramentach, w ten sposób pragną być nieprzerwaną modlitwą w sercu Kościoła i świata.
Praca jest ważnym wyrazem życia sióstr. Dzięki niej uczestniczą w stwórczym dziele Boga, godzą życie osobiste i wspólnotowe oraz częściowo zapewniają sobie utrzymanie. Ich główne zadania to: posługa wspólnotowa, szycie szat liturgicznych, obsługa komputera, przyjmowanie gości i pielęgnowanie ogrodu warzywnego.
Klara od początku chciała być sługą Chrystusa i swoich sióstr, uczennic św. Franciszka. Klaryski utrzymują głęboką i trwałą więź braterstwa ze swoimi braćmi franciszkanami i całą rodziną franciszkańską.