Modlitwa Wierzę w Boga, zwana też Credo, jest wyznaniem wiary chrześcijańskiej. Podzielana przez katolików i protestantów, jak i przez prawosławnych, w wersji symbolu Nicejsko-Konstantynopolitańskiego, jest fundamentalnym tekstem chrześcijaństwa. Skąd pochodzi? Jak i przez kogo została napisana?
“Jest on symbolem, którego strzeże Kościół rzymski, Kościół, gdzie miał siedzibę Piotr, pierwszy z Apostołów, i dokąd przyniósł wyrażenie wspólnej wiary” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 194)
Credo formalizuje wiarę apostołów, to co nam przekazali. Aby budować Kościół Chrystusa, w pierwszych czasach, trzeba było wiedzieć, na czym się opierał, jaki był jego fundament. Co było sercem tego chrześcijaństwa, jeszcze w powijakach? Czym dzielili się jej zwolennicy? I czym różniła się od innych religii monoteistycznych, a w szczególności od judaizmu?
Tak więc, bardziej niż modlitwą, Credo jest wyznaniem wiary pierwszych chrześcijan. Zawiera ono niezbędne elementy, jak np.:
Skład apostolski pojawił się u początków chrześcijaństwa. Apostołowie, napełnieni Duchem Świętym, przekazywali za jego pośrednictwem elementy wiary pierwszych chrześcijan. Symbol apostolski jest wspominany już w pierwszych wiekach, zwłaszcza przez św. Ignacego z Antiochii (I w.) i Tertuliana (II w.).
Wiele punktów z modlitwy Wierzę w Boga jest obecnych w listach Pawła i Piotra do pierwszych wspólnot chrześcijańskich.
“Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł - zgodnie z Pismem - za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem” (1Kor 15,3-4)
“Skoro umarli nie zmartwychwstają, to i Chrystus nie zmartwychwstał. A jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara i aż dotąd pozostajecie w swoich grzechach. Tak więc i ci, co pomarli w Chrystusie, poszli na zatracenie.” (1Kor 15,16-18)
“Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej.” (2P 1,17-18)
“Nie z woli bowiem ludzkiej zostało kiedyś przyniesione proroctwo, ale kierowani Duchem Świętym mówili.” (2P 1,21)
Ta nowa religia i jej trynitarny aspekt mogły przerażać i dla niektórych wydawała się podważać monoteizm. Dlatego ważne było potwierdzenie tajemnicy Trójcy Świętej: jeden Bóg, obecny w trzech odrębnych osobach. Taki był cel dwóch soborów, które odbyły się w 325 roku n.e. w Nicei i w 381 roku w Konstantynopolu.
Z tych dwóch soborów ekumenicznych wywodzi się Symbol Nicejsko-Konstantynopolitański, dłuższa i pełniejsza wersja Credo. Jest on uznawany zarówno przez chrześcijan zachodnich, jak i wschodnich. Do dziś jest on tym który uznają prawosławni.
W tej wersji dwa elementy są bardziej szczegółowe i pogłębione (w porównaniu ze składem apostolskim):
Piękna modlitwa Wierzę w Boga jest wspólna dla wszystkich chrześcijan; wszyscy będąc braćmi w Chrystusie, wraz z Hozaną, módlmy się o jedność chrześcijan.
Credo potwierdza tajemnicę Trójcy Świętej i działanie Ducha Świętego; odkryj je ze wspólnotami Hozany.