Dziękczynienie to jeden z wielu rodzajów modlitwy. Mimo podobieństw do uwielbienia, modlitwy dziękczynne jednak nieco się różnią. Uwielbienie służy oddawaniu Bogu chwały i czci za to, jaki jest zaś dziękczynienie pozwala nam wyrazić wdzięczność za to co Bóg dla nas zrobił lub za otrzymaną łaskę.
Akt dziękczynienia poza tym, że jest normalną modlitwą, prowadzi równocześnie do przemiany serca, poprzez którą chrześcijanie mogą doświadczać głębokiej radości. Biblia uczy nas postawy uważności na Boże dary i wdzięczności za nie jako drogi do świętości.
„Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa!” (Ef 5, 20).
Dziękczynienie możemy rozpatrywać w dwóch wymiarach:
Zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie dziękczynienie jest bardzo widoczne. Znajdujemy je w wielu psalmach dziękczynnych, w których psalmista śpiewa o pomocy i dobrodziejstwach Przedwiecznego w odpowiedzi na jego błagania.
„Błogosław, duszo moja, Pana,
i całe moje wnętrze - święte imię Jego!
Błogosław, duszo moja, Pana,
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach!” (Psalm 103)
W Ewangeliach, Jezus sam daje nam przykład dziękując swojemu Ojcu przy wielu okazjach, w szczególności podczas Ostatniej Wieczerzy: „Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie rzekł: Weźcie go i podzielcie między siebie.” (Łk 22, 17). Nawiasem mówiąc, greckie słowo eucharistia oznacza właśnie dziękczynienie, uwielbienie i radość.
Jak czytamy w Dziejach Apostolskich, pierwsi chrześcijanie gorliwie praktykują uwielbienie i dziękczynienie. Święty Paweł w swoich listach zachęca chrześcijan do dziękowania Bogu za wszystko.
„O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem!” (Flp 4, 6)
Dziękczynienie jest więc elementem centralnym i kluczowym w życiu każdego chrześcijanina. Jesteśmy zachęcani do dziękowania Bogu tak często, jak to jest możliwe. Podobnie, jak kiedy uczymy dzieci mówić „dziękuję”, wiemy, że nie chodzi tylko o formułę grzecznościową czy przestrzeganie normy społecznej. Wdzięczność pozwala skierować nasze serca na dostrzeganie tego, co otrzymujemy i zrozumienie, że nie jesteśmy samowystarczalni.
Dostrzegając dary Boże, Jego obecność w naszym życiu, niezliczone błogosławieństwa, chrześcijanin napełnia swoje serce przejmującą radością zakorzenioną w pokorze i wdzięczności.
Poza codziennym dziękczynieniem podczas osobistej modlitwy czy prostego aktu strzelistego („Dziękuję Ci, Boże!”), możemy też wyrazić naszą wdzięczność w bardziej uroczystej formie:
Dziękuję Ci, Boże, za te chwile, w których powiedziałeś mi „nie”.
Pomogły mi one jeszcze bardziej polegać na Tobie.
Dziękuje Ci, Boże, za niewysłuchane modlitwy.
Przypomniały mi one, że Ty wiesz najlepiej, co jest dla mnie najważniejsze,
nawet wtedy gdy ja mam inne zdanie.
Dziękuję Ci, Boże, za drzwi, które mi zamknąłeś.
Uchroniłeś mnie w ten sposób przed udaniem się w miejsca,
w których nie chciałeś mnie widzieć.
Dziękuję Ci, Boże, za fizyczny ból, który dopuściłeś w moim życiu.
Pomógł mi on jeszcze mocniej polegać na Tobie, który cierpiałeś za mnie na krzyżu.
Dziękuję Ci, Boże, za wszystkie momenty samotności w moim życiu.
Pokazały mi one, jak ważne jest prawdziwe przylgnięcie do Ciebie.
Dziękuję Ci, Boże, za brak pewności w moim życiu.
Nauczyło mnie to, by całkowicie zaufać Tobie.
Dziękuję Ci, Boże, za to, że przyszedłeś do mnie w momencie,
w którym nawet nie zdawałam sobie sprawy, że potrzebuję pomocy.
Dziękuję Ci, Boże, za wszystkie straty, jakich doświadczyłam.
Przypomniały mi one, że największym moim skarbem jesteś Ty sam.
Dziękuję Ci, Boże, za przelane łzy, które sprawiły,
że moje serce pozostaje wrażliwe i gotowe na zmiany.
Dziękuję Ci, Boże, za chwile, w których nie byłam w stanie kontrolować różnych okoliczności.
Przypomniały mi one, że to Ty jesteś Panem wszystkiego.
Dziękuję Ci, Boże, za tych ludzi w moim życiu, których powołałeś już do siebie.
Moja tęsknota za nimi to jednocześnie tęsknota za niebem.
Dziękuję Ci, Boże, za moje niezniszczalne dziedzictwo w niebie,
którego nikt na tym świecie nie może mi ukraść,
a ja sama nie jestem w stanie samolubnie go roztrwonić.
Dziękuję Ci, Boże, za najwspanialszy dar, jaki mogłeś mi ofiarować:
przebaczenie dokonane przez śmierć krzyżową Twojego ukochanego Syna.
Dziękuję Ci, Boże, za to, że znasz mnie, że słyszysz, że widzisz moje łzy.
Za to, że w trudnych momentach przypominasz mi, że jesteś Bogiem nieskończenie dobrym.
Dziękuję Ci, Boże, nie tylko za moje wieczne zbawienie, ale również za to,
że codziennie ratujesz mnie przede mną samą, przed moją głupotą, ograniczeniami i kruchością.
Będę Cię sławił, Panie, z całego mego serca, bo usłyszałeś słowa ust moich: będę śpiewał Ci wobec aniołów.
Oddam Ci pokłon ku Twemu świętemu przybytkowi. I będę dziękował Twemu imieniu za łaskę Twoją i wierność, bo wywyższyłeś ponad wszystko Twoje imię i obietnicę. Kiedym Cię wzywał, wysłuchałeś mnie, pomnożyłeś siłę mej duszy.
Wszyscy królowie ziemi będą Ci dziękować, Panie, gdy posłyszą słowa ust Twoich; i będą opiewać drogi Pańskie: «Prawdziwie, chwała Pańska jest wielka».
Prawdziwie, Pan jest wzniosły i patrzy łaskawie na pokornego, pyszałka zaś dostrzega z daleka. Gdy chodzę wśród utrapienia, Ty zapewniasz mi życie, wbrew gniewowi mych wrogów; wyciągasz swą rękę, Twoja prawica mnie wybawia.
Pan za mnie wszystkiego dokona. Panie, na wieki trwa Twoja łaska, nie porzucaj dzieła rąk Twoich!
Błogosławcie Pana, wszystkie Jego dzieła,
Które by nie kwitły, gdyby nie cierpienie,
Błogosławcie Pana.
Błogosławcie Pana wszystkie łzy i żale,
Każda moja słabość i upokorzenie,
Błogosławcie Pana.
Błogosławcie Pana wszystkie moje rany,
Na które Duch Święty staje się balsamem,
Błogosławcie Pana.
Niech Cię błogosławią wszystkie me niemoce,
Ból skrzętnie skrywany po bezsennej nocy,
Niech Cię błogosławią.
Błogosławcie Pana, że Mu ufam jeszcze,
Że mnie wciąż uzdrawia łaski swojej deszczem,
Błogosławcie Pana.
(słowa s. M. Paula Siewak OCPA; muzyka Paweł Bębenek)